Język hiszpański to jeden z najpopularniejszych języków na świecie i jest wiele powodów, dla których rodzice decydują się na wprowadzanie go swoim dzieciom. Być może nie jesteś jeszcze przekonany/a, dlaczego warto mówić do dziecka akurat po hiszpańsku, kliknij i przenieś się do artykułu, w którym przedstawiam moje argumenty. W dzisiejszym artykule na blogu skupię się na dwóch pojęciach: dwujęzyczności zamierzonej i naturalnej. Omówimy różnice między nimi oraz korzyści płynące z obu podejść. Przypomnę, że ja piszę z perspektywy języka hiszpańskiego, ale wszystko to może się odnosić również do innych języków.
Dwujęzyczność zamierzona:
Dwujęzyczność zamierzona to świadome nauczanie języka hiszpańskiego w celu osiągnięcia dwujęzyczności u dziecka. Rodzice otaczają dzieci hiszpańskim, w taki sposób, żeby stał się dla nich naturalny.
Oto kilka kluczowych różnic i zalet tego podejścia:
- Otoczenie: Rodzice starają się otaczać dziecko językiem hiszpańskim. Słuchają wspólnie muzyki, czytają książki, bawią się i rozmawiają w języku hiszpańskim. Mimo, że mieszkają w Polsce i są polakami.
- Kontrolowane środowisko: Dwujęzyczność zamierzona daje rodzicom większą kontrolę nad procesem nauki języka hiszpańskiego i umożliwia dostosowanie poziomu trudności do wieku dziecka oraz poziomu językowego rodzica. Warto dodać, że jest wiele metod wprowadzania języka. Wszystko zależy od rodziców i ich predyspozycji.
- Edukacyjne zasoby: W tym przypadku, rodzice korzystają z materiałów przeznaczonych dla dzieci hiszpańskojęzycznych. Kupują książki, słuchają muzyki i podcastów, oglądają bajeczki. Tak, żeby przekazać hiszpański dzieciom w sposób jak najbardziej naturalny.
Dwujęzyczność naturalna:
Czym zatem jest dwujęzczyność naturalna? Dwujęzyczność naturalna to sytuacja, w której dziecko wychowuje się w środowisku, gdzie język hiszpański jest używany jako część codziennych interakcji rodzinnych.
- Naturalne otoczenie: Dziecko uczy się hiszpańskiego w naturalny sposób, słuchając rodziców lub innych członków rodziny, którzy posługują się tym językiem. Dziecko może również mieszkać w Hiszpanii(lub innym kraju hiszpańskojęyzycznym), z polskimi rodzicami i w ten sposób nabywać hiszpański.
- Brak planu nauczania: W dwujęzyczności naturalnej nie ma ściśle określonego planu nauczania. Dziecko nabywa język poprzez codzienne rozmowy i interakcje.
- Płynność i autentyczność: Dziecko ma okazję do nabycia płynnej biegłości językowej oraz zrozumienia kultury i zwyczajów związanych z danym krajem.
Podsumowanie:
Oba podejścia mają swoje zalety, a wybór zależy od możliwości rodziny i jej otoczenia. Dwujęzyczność zamierzona pozwala rodziciom, którzy nie są natywnymi użytkownikami języka przekazać język swojemu dziecko. Dwujęzyczność to cenny dar, który otwiera drzwi do różnych kultur i pozwala na rozwijanie umiejętności komunikacji w języku hiszpańskim. Niezależnie od wybranego podejścia, ważne jest, aby zachęcać dzieci do czerpania radości z nauki języka i eksplorowania świata.
